Waar te beginnen?

In twee weken tijd weer zoveel gedaan, gezien, gehoord en meegemaakt. Hoe begin je zo'n lang (jullie zijn gewaarschuwd) verhaal en wat voor een interessante titel moet je daarbij schrijven!? Een ding opgelost, het is dus geen interessante titel!

In totaal dus net iets meer dan drie weken Cuba waarin de wereld niet meer op de wereld lijkt die je kent. Hoe zou dat ook kunnen? Een land waarin het socialisme (= communisme) centraal staat voor al bijna 50 jaar en een land waarin de meeste inwoners weinig weten van het leven buiten Cuba. Behalve dat het anders is en dat er veel geld is. Tja, die toeristen blijven wel komen naar Cuba in hun gehuurde auto's of in de speciale toeristenbussen. Pa, ma en ik vroegen ons vaak af wat de gemiddelde Cubaan denkt als die weer staat te wachten op vervoer... De toerist scheurt voorbij in die mooie auto's of in die mooie bussen (dat wil trouwens niet zeggen welke beter zijn... die nieuwe auto's of de oude lada's. Die oudjes rijden over een jaar of 5 nog steeds, onze gehuurde auto is denk ik al bijna afgeschreven). Natuurlijk namen wij wel lifters mee, helaas doet dat niet elke toerist. Helaas wel te verstaan, want zo hoor je dingen en kunnen ze je mooi de weg wijzen. Twee vliegen in een klap!

Lifters... zo zal ik nooit vergeten dat er een jonge vrouw bij ons in de auto stapte. Zij is 31, ik ben nu 27. Ze woont nog bij haar moeder, studeert nog. Haar vader is helaas verongelukt een aantal jaar geleden. Ze kletste veel en probeerde vaak haar rappe spaans te vertalen, zowel voor mijzelf als voor mijn ouders. Op een gegeven moment kregen we het over alcoholische dranken. Ik vertelde haar dat mensen in Nederland al jong beginnen met drinken. Ze keek me aan en vroeg of ik ook wel eens wat dronk. Tja, mag niet liegen he... Nadat ik verteld had wat ik wel eens drink, keek ze me aan en fluisterde: ' Mag dat wel van je ouders dan?' Ik heb dat stukje maar niet meteen aan mijn ouders vertaald. De werelden zijn wel heel erg anders. Nou wordt ze ook wel beschermd opgevoed door haar moeder, want ze bleef maar vertellen hoe gevaarlijk het is in Cuba. Daar hebben wij toch niets van gemerkt.
Een andere keer zaten er drie jonge kinderen bij ons in de auto. School was uit! Ze bleven heel irritant doen en ze hadden notabene een lift... Ik hoef vast niet te vertellen dat ze ervan schrokken toen ik mijn juffenstem gebruikte en mijn daarbij behorende gezicht erbij tevoorschijn toverde. De rest van de weg waren ze heel zoet!

In het vorige verhaal al aangegeven wat we allemaal op de snelweg zagen. Dit keer kan ik er 'spookrijders' aan toevoegen! Ja echt!! Twee keer gezien zelfs! Beide keren reden pa en ik gelukkig op de middelste 'baan'. Sta je toch echt heel vreemd te kijken hoor als je dat gebeurt!!
Pa en ik zijn ook allebei een keer aangehouden door de politie. Ik werd aangehouden omdat ik een fietser in de bocht inhaalde. Nou moe, je mag wel spookrijden, maar een fietser inhalen....
Pa werd aangehouden omdat hij een controlepost over het hoofd zag en dus de daarbij dus veel te hard reed. Langs die punten moet je 40 km rijden, anders word je dus aangehouden. Pa werd even vaderlijk toegesproken en mocht toen weer verder. Bij mij was er verder ook niets aan het handje. Mocht ook zo verder rijden. Gelukkig maar!!

In Cuba zijn er heel wat vindingrijke mensen om zo toch maar een centje bij te verdienen. Zo is onze auto in twee weken tijd wel vier keer gewassen! Was toen ook wel nodig hoor, die wegen...
Ook zijn er stadjes waar je de weg niet kan vinden. Oplossing gauw gevonden! Of laat ik zeggen, de oplossing vindt jou. Er komt snel een fietser aan die je de weg wilt wijzen of er hopt een persoon bij je in de auto die je wegwijs maakt.
Natuurlik geef je die mensen dan een kleine fooi, hier leven ze tenslotte van.
Een dag heb ik me dood geergerd aan een Nederlandse miep. Ik kan me er nu ook nog steeds over opwinden. Belachelijk gewoon wat ze deed... Ze fotografeerde namelijk een man en die wilde daar geld voor hebben. Hij was namelijk speciaal aangekleed, had een mooie wandelstok bij zich, stond in een pose en had een dikke sigaar in zijn mond. Dan weet je dus dat je moet betalen... als je dat niet wil, maak je er geen foto van. Maar goed, Miep maakte er een foto van en toen die man naar haar toe kwam weigerde ze natuurlijk. In plaats daarvan lipe ze weg en ging ze tien minuten wachten achter een pilaar.... tot de man weg was... Alleen ging de man niet weg... Dus kwam ze uiteindelijk terug, maar betaald heeft ze niet.
Wat moet je daar nu van zeggen... Behalve dat het belachelijk is!

Maar goed, wat hebben pa, ma en ik allemaal nog in Cuba gedaan?

We hebben onze verjaardag gevierd, nogmaals bedankt voor alles!! Kaartjes, kadootjes, lekkere drop, e mails en e mail kaartjes!! Leuk hoor, voelde me helemaal jarig. Helaas geen taart, volgend jaar maar weer! Tja, je kunt niet alles hebben!

We zijn met een hele oude locomotief meegereden. Geweldig! In Cuba rijdt dit nog gewoon (op hout), elders in de wereld zou dit al jaren in een museum staan! We hebben rondgereden in 'Valle de los Indigenos', waar vroeger alle suikerfabrieken stonden en de vele slaven werkten. We hebben hier ook een wachttoren beklommen, vroeger zaten hier de mensen in die de slaven in de gaten hielden. Rare gewaarwording.

We zijn in Camaguey geweest. Een stadje dat op een vreselijk doolhofachtige manier is gebouwd. Vroeger had dat als bedoeling om de piraten gek te maken, tegenwoordig maakt het de bezoekers gek. Natuurlijk zijn wij ook verdwaald in dit stadje.

In Santiago de Cuba aangekomen. Hier is het 's ochtends stralend weer en 's middags komt het met bakken uit de hemel. Wat te doen in de middag? De eerste dag gingen we naar het rum museum en vervolgens gingen we naar 'Casa de la Trova'. Dit is een gebouw waar ze muziek maken, dag en nacht. Geweldige Cubaanse muziek gehoord!! De dag daarop wilden we eerst naar een ander museum en dan naar Casa de la Trova. Het eerste gedeelte van het plan ging helaas niet door... de werkers in het museum waren namelijk bang dat de vloer smerig zou worden... Nou jij en dan ik! Hmmm, ooit van schoonmakers gehoord... nee dus.
In Santiago de Cuba hebben we ook eens paard en wagen gepakt, in plaats van de normale taxi. Leek mij wel leuk. Pa en ma vonden het gelukkig ook wel leuk. Wel weer een heel avontuur hoor! Zou de bestuurder het paard in bedwang kunnen houden en zou het karretje waar we in zaten wel heel blijven.... En niet te vergeten, de heerlijke regen die ons koud en nat maakte. Maar, ook dit weer overleefd!

Ook zijn we in Baracoa geweest, waar we opo zoek gingen naar de zeekoeien. Helaas niet gevonden, gelukkig wel een heleboel levende krabben gezien en genoten van de mangroven. De man die onze boot roeide leeft hopelijk ook nog steeds... Het was een hele oude man, die inclusief zichzelf, 8 man moest roeien en meer dan 2,5 uur lang...

Terug in Havana hebben we een geweldige voorstelling gezien en hebben ma en ik een sigarenfabriek van binnen gezien. Het moderne slavenwerk van tegenwoordig. In de fabriek werken 600 mensen en ze mogen niet eerder naar huis dan dat ze 110 sigaren hebben gemaakt. Promotie bestaat niet. Heb je ooit op een functie gesolliciteerd, dan blijf je die functie behouden... In de centrale hal van de fabriek staat een grote tafel waar zowel 's ochtends een uur wordt voorgelezen uit de krant en 's middags leest iemand een boek voor. De rest van de tijd hebben ze muziek. Zo vallen de werkers hopelijk niet in slaap. Erg apart om hier rond te lopen. Fototoestellen mochten niet mee naar binnen, maar dat is niet zo raar. Als ik er zou werken zou ik ook niet willen dat er alleen maar foto's werden gemaakt.

Wat betreft de sigaren, pa, ma en ik hebben ze uitgeprobeerd. Lekker maar duur!

Gisteren ben ik weer aangekomen in San Jose, Costa Rica. Pa en ma zijn ook alweer een paar dagen thuis, aan het bijkomen van de vakantie. Ik ga de komende dagen maar weer eens wennen aan alle luxe en niet-luxe van San Jose. Luxe, hiermee bedoel ik de volle winkelschappen in San Jose. ook alle winkels die weer volhangen met kleding en (helaas) op elke hoek van de straat een fastfoodketen. En de niet-luxe, daarmee bedoel ik, het feit dat ik weer in hostels ga slapen. Na drie weken hotels en eigen badkamers zal ik daar wel weer even aan moeten wennen! Haha!

Dat was wel weer genoeg dacht ik zo! Ik zet, of zometeen of morgen, de foto's erop. Je ziet ze vanzelf!

Okiedokie, tot de mail! Ben weer goed bereikbaar, dus laat die mails maar binnenstromen!!

Dikke kus en veel liefs,

Neeltje